Appeltjes van oranje.

Na 2,5 maand wachten was het zaterdag eindelijk zover, jij was bij mij.

Na twee nachten slecht slapen, woelen en draaien probeerde ik zaterdag nonchalant aan te komen. Wat met zich meebracht dat ik geen tijd meer had een bus te pakken (terwijl jij al stad en land had afgereisd) dus ik met een trillende lip, spastisch oog en een kloppend hart de taxi instapte. Ik probeerde leuk te praten met de chauffeuse die al aanvoelde dat ik gespannen was, verder dan het prachtige weer kwam ik niet. Ik ging bijna Koenie weer zien wat kon mij dit korte geforceerde gesprek schelen. Ik rende de taxi uit, pakte mijn koffer en liep vastberaden het station in. Elke stap die ik zette, zette ik liever niet, ik was zo gespannen en wilde dat dit moment snel voorbij zou zijn. Ik zag je niet, jij mij wel. Ik pakte mijn telefoon om iets te proberen wat vaak niet meer lukt sinds ik een Spaanse provider heb. Totdat ik jouw armen om mij heen voelde en alle spanning langzaam veranderde in heel veel liefde en blijdschap. Ik begon een beetje te ratelen om de laatste spanning een plek te geven en na wat stappen, kusjes en gegrinnik kon ik eindelijk een stilte laten vallen.

Nu moest ik het voortouw nemen, ik had namelijk een verassing. Onze eigen studio met dakterras in een heel mooi stukje van de stad. Het openbaar vervoer liet op zich wachten, terwijl ik de oren van je kop praten over alles wat ik simpel op Skype niet kwijt wilde. In de bus schoten de straten voorbij en genoot ik van de busrit. Aankomende bij de halte, leidde ik jou de juiste straat in. We liepen de lange straat af die wij uiteindelijk zouden dromen, maar toch was die nog zo fris en on bewandeld toen onze stappen sprongen maakten. In de verte zag ik de San Lorenzo kerk, ik wist dat dit een deel van ons uitzicht zal worden. Ik rende het appartement in en Koen was opeens iets stiller en vroeg zich af wat ik nou weer had geregeld. Na meerdere sleutels geprobeerd te hebben en de onderbuurman uit bed te hebben gehaald stonden we in ons ‘mediterrane liefdesnestje’. Jij was vooral overrompeld en plofte neer op onze slaapbank, je opende de schuifdeuren en liet je verassen door het prachtige uitzicht.

Ik zette Billy Holiday op en wist dat dit weekend geweldig zou worden. Jij had nog niet ontbeten dus ik nam je mee naar een prachtige patio, jij vertelde dat je het zo waardeerde dat decoraties hier minder doordacht zijn waardoor ze vaak op een natuurlijke manier prachtig zijn. Ik had het nooit zo bekeken. Zoals we altijd eten delen, deelde we een taco tonijn en een hotdog (waarvan we dachten dat het iets heel anders was). Het was heerlijk, toen wisten we nog niet dat het eten alleen maar beter zal worden. We vervolgde onze weg naar het water, we liepen verder, nog verder totdat we een oever ontdekte en daar tijd namen om elkaar op te nemen. Ik was weer helemaal gek op jou en niks was verandert. Na zeker twee uur daar gezeten te hebben moest er weer wat vitamine C geleverd worden.

CULTUUR! We gingen op pad naar de smalle straatjes en bezochten een oud romaans huis. Ik wist dat jij dit prachtig zou vinden. Ik genoot van jouw interesse in de geschiedenis van het huis en liet mij meeslepen door jouw gelezen verhalen. Na een prachtige wandeling lieten we ons verwennen door een wijntje en jouw eerste tapa. Onze gesprekken vloeide ik luisterde, sprak en genoot. Na thuis even bijgekomen te hebben in onze heerlijke studio, gingen we op zoek naar een mooi terrasje aan de Gualdagivir. We lieten ons verwennen door tapas, deelden delicatessen totdat ik mijn ogen niet meer open kon houden.

Het was zondag, die je altijd voelt in Cordoba. De straten leeg, de mensen naar de kerk en de middag staat in het teken van familie. Vandaag zouden we gaan fietsen. Op zoek naar een fietswinkeltje besloot jij gekke weggetjes te nemen, toen ik meerdere keren vroeg waar we waren was jij ook een beetje de weg kwijt. Totdat we een prachtige patio tegenkwamen, waarvan ik als grap maakte he dat lijkt net Viana. En ja hoor daar stonden we in Palacio de Viana. Die fietsen kwamen later wel, eerst even in een sprookje leven. Ik genoot van jouw enthousiasme, de sinaasappelbomen en deze magische omgeving die ik eindelijk met jou kon delen. We maakte foto’s van elkaar met sinaasappelboom en zonder en lieten het paleis zijn werk doen, wij waren zojuist in ons eigen sprookje beland. Totdat een klein Spaans mannetje om de hoek kwam om ons het paleis van binnen eens te laten bekijken. Jij zag een gids niet zo zitten, ik wel. Uiteindelijk vond je het stiekem wel leuk, jij deed toch je eigen ding ik rende wel mee, jij bleef achter om dingen echt in je op te nemen.

Vrolijk liepen we met ons nieuwe ontdekking over de straten, totdat we druppels voelden. We hadden honger, behoeften aan Spaans geroezemoes dus liepen de geur en gezelligheid tegemoet. Een bar vol met Spaanse lui, we pakte twee krukken en gingen aan de bar zitten. We probeerde de aandacht van de obers te wekken wat niet al te makkelijk was tussen al die temperamentvolle personages. Uiteindelijk was het ons gelukt, een biertje, een cola en mijn eerste Fino. Zal ik dan net als mijn oma een sherry dametje worden, nee hoor ik vond er niks aan. Je liet mij Bacarones proeven die de Fino al iets meer kracht gaf. Zoals alcohol en tapas vaker een synergie vormen. Naast ons, genoten twee vrienden van een heerlijk pannetje. Koen had het al gezien hoor, dat pannetje was dadelijk van ons. De Millas kwamen onze kant op en na de eerste hap was het ons pannetje, wat een smaak, wat een geur en wat een kruiden.

Nu we toch in de paleissferen waren nam ik Koen vol trots mee naar mijn werk, Hotel Palacio del Bailio. Vol bewondering liep je rond en ik vond het zo fijn dit deel van mijn ervaring hier ook met jou te delen. Na de paleistochten en de bijzondere Spaanse ervaring nam ik je mee naar Isabel. Ze zat op een kruk buiten toen we aankwamen, ze stond meteen op, zwaaide en begroeten ons. Stiekem was ik wel zenuwachtig omdat dit echt mijn huisje is in Cordoba en jij dat eindelijk ging zien. We genoten van de gemiste koffie in de paleistocht en een heerlijk mokka taartje. Ik vertelde je over alles en nog wat en je genoot van mijn volmaakt gelukkige toet. We waren volmaakt, voldaan en gelukkig het was tijd voor een siësta.

Zoals we altijd al prima in het Spaanse ritme pasten besloten we om half 12 een hapje te gaan eten (onwetende dat dat jouw allermooiste avondmaal zal worden). We slenterde door de droevige straten die natgeregend waren. Cordoba heb ik een paar keer in de regen gezien, maar toch raakt het me steeds opnieuw weer. We liepen de bekende weg richting de rivier en troffen een schattig tentje aan ‘La Regardera’. Aankomend in het lege restaurant, gingen wij in het nisje zetten. Je vertelde mij hoe leuk het is dat de restaurants hier lekker onpraktisch zijn, zoals alles hier onpraktisch is. En wat zo zoveel meer sfeer creëert. Je genoot van je heerlijke stukje vlees en ik van mijn bord echte carpaccio. De tijd vloog voorbij diversen obers vroegen ons in verschillende talen of alles naar wens was. De laatste ronden werd meerdere malen aangekondigd. Koen praatte vooral Frans terug met een Spaans accent, het leverde niet veel op maar ik weet zeker dat ze begrepen dat die het lekker vond.

We vervolgde onze weg naar You Ree en lieten na een lange tour ons op de banken vallen in Bar Automatico. Waar de muziek op ons wachtte zelf op zondag. We namen nog een lekker drankje, het was immers feest. Zoals het volgens jou altijd een feestdag is. Ik genoot van de ambiance en genoot van de gesprekken van Skream tot Fukushima. Die avond waren we moe, aangeschoten en klaar voor een lekkere diepe lange slaap (zonder te weten hoe mooi onze ‘laatste’ dag zal worden).

De zon lachte ons toe en we liepen huppelend door de stad. Om 13:00 stapte we op onze fietsen en reden door prachtige wijken, tuinen parken en winkelstraten. Ik genoot van de wind door mijn haren, de zon op mijn lichaam en jouw voldane blik naast, voor en achter mij. We pauzeerde in een prachtig park naast Alcazar waar wij genoten van het zonnetje en we heel even afgezonderd waren van alles. Totdat een leuke gozer een liedje voor ons zong, we waren er nog. We zweefde als vlinders door de straten, ik vond het raar dat ik nooit eerder had gefietst hier. Ik besefte opeens hoe mooi de stad is wanneer je de straten als foto’s langs je heen ziet flitsen. We eindigde in de joodse buurt waar ik je meenam naar een hectisch plein, vol met toeristen waar wij ons zelf niet graag tussen zagen zitten.

Dus namen we wat extra stappen naar dit prachtig terras tegenover de fakkeltijd van Filosofie en genoten we van inktvis, salade en nog meer ansjovis. We namen afscheid van de laatste zonnestralen. Je vroeg mij wat ik nog wilde laten zien, ik nam je mee naar Victoria Market. Je genoot van de kraampjes eten, Spaanse muziek en al de keuze. Je kon het niet laten ook hier wat dingetjes te proeven. Op weg naar huis haalde we nog een veels te duur taartje bij de kerstmarkt, puur omdat we hem zagen liggen en er te lekker uit zag. Thuiskomend plofte we neer op de bank, we maakte ons klaar voor ons laatste avondmaal en daar gingen we. Brachten onze fietsjes weg en vervolgde onze weg naar een onvergetelijke avond.

We hoorde de flamenco al wanneer we de straat inliepen, ik twijfelde nog maar jij was al binnen. Later verklaarde je dat je wist dat ik dit geweldig zou vinden. Eerste rang genoot ik van de passie op het kleine podium, terwijl we genoten van heerlijke tapas. We werden geserveerd door een iets te enthousiaste spanjaard als ober, maar wij lieten ons niet gek maken, tranquila. Ik kon geen moment denken aan jouw vertrek, je was hier bij mij.

Zoals het nooit leuk is om afscheid te nemen, kwam aan dit weekend toch een eind. De wekker ging en we wisten wat dat betekende. In de taxi bespraken we de kracht van ons weekend. Je hebt heel even deel uit mogen maken van mijn film, mijn poppenhuis en mijn kijkdoos.

Aankomend in Nederland was er niks verandert vertelde je mij. De straten waren nog even droevig, de mensen nog even gestrest en de zon nog even ver weg.

Was het dan allemaal een droom.

Beso,

Florita.