Alicante

Zittend in de trein van het oosten naar het zuiden vliegen zoveel gedachtes voorbij. De afgelopen dagen was ik in Allicante, een bekende toeristische badplaats waar Nathalie een vriendinnetje van mij haar stage mag lopen. Ik verbaas mij over de afstandelijkheid van de mensen en hoor in plaats van geroezemoes Engels, Duits, en tot mijn grootste schrik vallen er ook Nederlanse woorden. De straten zijn lang, breed en grauw. Toch weten ik en Naat mooie plekjes te zoeken en te begroeten. Ik mis Cordoba vooral het gevoel wat ik daar heb is ver te zoeken en voor het eerst voel ik heimwee naar dat kleine dorpje wat in een paar maanden zo mijn plekje is geworden. Ik heb nog geen moment heimwee gehad naar Nederland dus ik moet wennen aan het gevoel.

Met mijn lichaam gewichtloos in het water sluit ik mijn ogen en probeer ik aan niks te denken, mijn angst voor de zee en haar gevaren zullen mij nooit loslaten maar toch weet ik even te ontspannen. De zee misschien, is dat iets wat ik in Cordoba mis een plek om te ontladen en gedachtes weg te stoppen in oneindigheid. Naat en ik hebben er heerlijk gezeten met de ondergaande zon omringd door mensen die het fijn vinden om toch nog de laatste zonnestralen mee te pakken staand, liggend of zittend.

Naat woont in een grote straat vol met winkels, palmbomen en verkeerslichten. Zij deelt haar piso met Rene een bijzondere jongen die gelooft in tonen die zijn mooth beinvloeden, die oren voelt om te constateren of je flexibel bent of niet en een stale blik kan geven op verkeerde momenten waardoor je jezelf opeens een waardeloos persoon vind. Ik mag hem wel. Mijn oren zijn drie dagen onaangeraakt gebleven, misschien had hij zijn conclusie al getrokken bij mij. Ik kwam aan zonder koffers, sliep waar plek was en dwarrelde wat rond. Ik genoot van zijn vreemde trekjes en sarcasme die ik zelf ook goed beheers. De andere huisgenoot is niet schetswaardig..

De afgelopen dagen heb ik ook de dood van Antonie Kamerling moeten verwerken door het boek van Isa Hoes te lezen. Het lag er, ik las het en ik was er kapot van. Bedankt Isa. Mijn nodige Vitamine D is weer aangevuld. Ik ben zelf weer een keer door de emotionele molen gegaan wat mij als persoon weer versterkt, hoop ik. Jullie waren een mooi stel, ik hoop dat een zelfmoord dit niet afstompt.

Ik ben weer een klein beetje rijker, een nieuwe stad, een blonde dood verwerkt en prachtige personages voor dit verhaal. Bedankt Nathalie, Isa Hoes en Rene.