Tijd voor besef

Buenas Tardes,

Daar ben ik weer na vijf volle dagen hard werken, zwoegen en ploeteren met sponsjes, lakens en stofzuigers kan ik eindelijk genieten van mijn descanso. Ik voel me oververmoeid en leeg dus deze vrije dagen zullen mij zeker geen kwaad doen. Op de planning staat: slenteren door de stad, een Spaans boek kopen en een Hammam bezoeken. Ik kan niet wachten om een stoombad in te lopen en mijn spieren weer eens een kleine waardering te geven na alle verschoven bedden, ongemakkelijke knielingen en het tillen van te zware stofzuigers. Even ekker ontspannen in een Arabische omgeving vol met baden, massages en geuren van planteen en kruiden.

Soms vergeet ik heel even dat ik op stage ben en merk ik dat de dagen aan mij voorbij vliegen, dit komt waarschijnlijk vanwege het vele werk. Ook ga ik steeds meer beseffen wat voor een luizen leventje ik in Nederland heb. Hoe lekker het is om een kakkerlak loze badkamer te betreden en je raam wijd open te zetten waarbij de zeewind je begroet in plaats van een benauwde zucht van de nukkige bejaarde huisbaas, een grimmige gedeprimeerde man met een nog ergere vrouw waar die aardig bij onder de plak zit. Elke dag komt die in zijn onderbroek en witte HEMA hemd naar beneden en blaft in onverstaanbaar Spaans dat ik mijn vuilnis buiten moeten zetten, stiekem vind ik hem heel schattig maar hij doet zo ernstig dat ik heel serieus moet reageren en niet met hem moet sollen.

Soms lijkt het wel naarmate ik ouder wordt, het leven steeds meer tegenstribbelt en dat dan de weg naar geluk zal zijn. Wie weet, ik voel me voldaan ondanks niks. Ik maak hotelkamers schoon van rijke, arrogante mensen, mijn huis is een kakkerlakkenbroedplaats en als ik op straat loop hoor ik alleen maar geroezemoes. Ondanks dit weet ik toch de klanken, mijn collega’s en de gif spray te waarderen. Dat is volgens mij geluk. Niks hoeven, niks willen maar je leven omarmen zoals het is.
Ik heb een nieuwe pañería ontdekt door Youree, ik ben blij dat ze er is. Ze laat me Cordoba weer op een andere manier bekijken en deelt haar ontdekte plekken met mij. Ik zit graag bij de Panaria het is niet pittoresk maar de broodjes zijn bijzonder en er hangt een gezellige sfeer. WIFI speelt ook stiekem een rol, dat ik onder het genot van een koffietje even kan kijken hoe het thuis is.

Ik denk hier aan weinig immer aan het moment. Tijdens het werken fascineer ik me over de innerlijke kracht van de camarera’s. Ze lachen, stralen, maken grapjes en werken zich uit hun naad voor de gasten. Ik hoop dat dat beeld mij bij blijft, dat is zoveel mooier dan zuur een hoge functie dragen.

Ik voel me op mijn gemak bij hen, ik voel me een deel van hen. Ik loop lachend achter de kar met ropas op naar de volgende kamer.

‘Permiso, Departamento del Piso’…


Beso,


Flora