Very Irritating People

Daar ben ik weer na twee chaotische weken met regen en korte bezoekjes van mijn ouders. Dit deed mij Cordoba opeens bekijken door de ogen van een toerist wat soms best tegenviel. Ik ben nooit weg geweest van de rol toerist, ik camoufleer mezelf liever een nieuwe cultuur in. Dus daar was ik dan een weekje de hotelgast, de ‘rijke’ Noord-European. De spanjaarden droegen maskers, ik zag alle neppe tapas barretjes, overdreven obers en de constante nep lach in het hotel.

Ondertussen camoufleer ik mij weer tussen de Cordobesas in La Boca en kijk ik voldaan naar de kleurrijke straat San Fernando die mij altijd toelacht. En deze gedachte laat mij niet los:
‘Ik ben een stadsmeisje, ik zal altijd omringd zijn door een grote metropool vol met inspiratie en creativiteit, Ik zal een succesvol leven leiden met genoeg geld, een perfect huis in Amsterdam (na jaren gespaard te hebben) en de ideale knappe succesvolle man inclusief Labrador.

Entonces, sinds ik hier ben is deze gedachten verandert.
‘Ik ben een dorpsmeisje, ik zal altijd omringd willen worden door lieve mensen die puur en onschuldig zijn. Ik wil thuiskomen in mijn bovenhuisje op de Corredera (waar alle gasten van het hotel van zeggen dat ze dat verschrikkelijk lijkt, zo hutje mutje wonen op dat drukke plein, het woord ‘armoe’ werd zelfs gebruikt.) Mijn meubilair komt uit het atelier van Isabella (eigenares organico) of is vooral aangewaaid door reizen en vrienden. Mijn man die doet waar hij gelukkig van wordt, wat hem uiteindelijk ook succesvol maakt als persoon. En die hond die vinden we wel jankend aan een paal.

Misschien is het contrast van het werken in een 5 sterren hotel, tegenover in mijn vrije tijd de armere artiesten en hippies opzoeken iets te groot. Waardoor ik die gemiddelde groep van Cordoba enorm kan waarderen tegenover de in mijn ogen onsuccesvolle stinkerds die hun eigen cultuur niet eens waarderen omdat zij te graag mee willen doen internationaal en daardoor heel veel waarden laten vallen.

In ons hotel verblijft sinds kort een Arabische Prins, je begrijpt natuurlijk wel dat iedereen helemaal van zijn apropos is. Hij was nog geen uur binnen of alle services waren al ingeschakeld, de receptie zat vol met knechten, sultans en royals. We waren verder niet ingelicht dus toen er 1 van de knechten een middag in de Spa naar binnenliep met de boodschap dat de prins een speciale massage nodig heeft inclusief een bad na sluitingstijd zei ik stellig NEE. De prins kan tot 9 uur badderen en daarna gaan we sluiten. De knecht keek mij aan of ik het wel begreep dus herhaalde: ‘ De PRINS baddert vanaf 9 tot 10 begrepen?’ Hij zei dit hoef je niet te checken dit is rond, en hij was weg. Ik stond daar en voelde mij een personage uit de Arabische sprookjes waaruit mijn vader mij voorlas toen ik klein was. Ik zorgde dat alles in orde was voor Meneer de Prins en ik voelde een hoge druk omdat zijn knecht hoge verwachtingen had. Wat zou er tegen overstaan wanneer alles perfect zal verlopen, of wat zal er gebeuren wanneer de verwachtingen niet volbracht worden.

Ik zorgde dat het Romeinse bad was afgesloten voor de gasten zodat de prins alleen kon badderen, dat er Arabische muziek zal worden gespeeld en goeie thee zal worden geschonken en dat de massage aan alle wensen zal voldoen. En daar stond ik om 20:00 achter de balie, twee mannen opende de deur en daar stond ik oog in oog met de prins.. Ik schudde zijn hand, boog en verwees hem naar zijn cabine. Na zijn massage liep hij kalm in de richting van het Romeinse bad, ik opende de deur voor hem en begeleidde hem naar beneden. Hij deed geen stap de ruimte in, keek ernaar en zei: ‘ Wat een ellende geef me een badjas ik ga naar mijn kamer’. Ik stond daar als een ukkie en wist alleen maar te zeggen sorry Prins Fajiah. Ik bood hem een badjas aan en hij probeerde hem aan te doen maar de badjas was veel te klein. Hij gaf mij een woedende blik aan en vroeg of ik ook normale maten had. Ik moest lachen en verklaarde dat Hospes nooit heeft nagedacht over een Prins als gast. Hij lachtte hier om en met zijn halve lichaam ontbloot verliet hij de Spa.

Over VIP’s gesproken, de jefe uit Madrid kwam over de vloer. Ik had hem 's ochtends de hand geschud en had niet verwacht dat hij nog terug zal komen naar de Spa. Ik had niet veel te doen dus bood Maintenance aan om te helpen met wat klusjes, omdat ik het IKEA gevoel zo miste. Terwijl ik in mijn nette jurkje gehurkt met Rafa een stoel in elkaar aan het zetten was, keek ik opeens in de grimmige ogen van de jefe. Hola Flora, half klunzend kwam ik omhoog:’Buenas tardes, Senor’ (ik vroeg mij af of hij zijn conclusie al had getrokken). Het enige wat hij zei: El Nombre siempre en el Corazon. Ik verwisselde gehaast mijn naamplaatje en keek daarna in de ogen van mijn teleurgestelde General Manager, Alberto.

Zoals sommige mensen formeel stralen, weet ik er altijd een zooitje van te maken. Een baan bij Hospes kon ik vergeten, is dat even fijn dat ik op dit moment geen dromen verwoest.


Besita,

Floralita