Paraderende gazellen en twaalf druiven.
Blijf op de hoogte en volg Flora
22 Januari 2015 | Spanje, Córdoba
1 jan, het water twinkelt op Plaza Espana. De zon schijnt, paarden galopperen en ik leef. Ik zit stil en denk heel even dat het moment ook niet meer verandert.
Ik zit in de trein, huizen en droge vlaktes schieten langs mij heen. Ik houd mijn ogen open, totdat ik al mijn spullen heb beschermd in mijn handen. Wanneer ik denk dat ik slaap word ik hiervan uit de droom geholpen door ‘Sevilla Santa Justa la ultima parada’. Daar sta ik, in mijn nieuwe avontuur die nog dichterbij is dan ik mij gerealiseerd had.
De zon is er vandaag ook bij op oudjaarsdag. Ik loop naar de bushalte waar mensen zitten, staan of zenuwachtig de ene na de andere sigaret oproken. Ik ben onbekend, in Sevilla. Ik vraag waar ik heen moet als ik lekker wil ontbijten en waar het leuk is om rond te dwalen. Meerdere mensen willen mij helpen, ik ben nog steeds in Andalusië.
Ik stap de genoemde bus in waar het overvol is. Ik arriveer op een volgeplakt plein met winkels en mensen, net waar ik geen zin had. Ik baan mij door de drukte op zoek naar leuke lieve straatjes die ik zal begroeten. Ik hoor een stem van een oude vrouw die ik in Rome had gesproken: ‘if you want to know a big city, you have to go behind the famous places, behind behind’ met een zwaar Italiaans accent. Ik hoorde die woorden galmen door mijn hoofd, ik maakte sprongen door de steegjes verder en verder van bekende plekken. Hoe onbekender hoe beter. Totdat ik word omringd door Sevilianen, ateliers, vintage winkeltjes en tapas barretjes. Ik ben er, ik ben in Sevilla. Ik ruik haar, ik bewonder haar en ze is overweldigend.
Ik moet iets bekennen, ik kan je niet leren kennen in deze korte tijd. Maar ik beloof je dat ik terugkom. Ze vindt het niet erg, ze geeft aan dat ik alle tijd heb en dat ze mooier is als je haar met geduld ontdekt, dan zou ze pas echt de indruk maken die ze wilt achterlaten.
Het is alweer vier uur. Mijn volgende bestemming is het Alfonso hotel waar Ray werkt. Ik was te ver verdwaald dat ik een taxi moest nemen, toen ik aangaf naar het Alfonso hotel te moeten dacht hij dat die iemand anders voor zich had. Ik gaf meteen aan dat ik diegene niet ben, de Starwood Priviliged Guest. Hij lachte en kwam al wat losser, hij zweefde over de wegen en vertelde me alles over de stad, haar geschiedenis, haar charme en haar gemis. Hij genoot van het feit dat ik hem verstond en dat ik niet de rijke Amerikaanse was.
Een gebruinde ken pop deed de taxi deur open en verwelkomde mij in zijn paleis. Bedankt meneer ik ben alleen geen Starwood Priviliged Guest, hij vond het niet erg maar zijn attitude veranderde in minder dan een seconde. De receptionist had zijn monoloog ook al prachtig opgelezen, ook hem moest ik teleurstellen dat ik geen member ben. Daar stond ik, in een heel groot paleis vol met rijke Amerikanen en Fransen. Het deed me denken aan Disney, als kind weet je ook dat onder Micky en Pluto waarschijnlijk een grimmige fransman zit, maar toch geniet van je hun spel.
De dag verloopt anders dan oudejaarsdag zich tot nu toe voor heeft gedaan in mijn leven; de straten rustig, families samen en vuurwerk was niet aanwezig.
Het was half twaalf we rende met de druiven die in de aanbieding waren en een fles champagne richting de Kathedraal waar het allemaal zou gebeuren. Rond twaalf uur stonden we op de genoemde plek met duizend andere toeristen. Iedereen had speciaal de druiven geteld en precies twaalf in een plastic beker gedaan, ik vond dit komisch. Ik propte er zoveel mogelijk in mijn mond totdat ik vol zat en deed een wens, ik hoop dat die uitkomt. Uiteindelijk zaten we zo vol dat we de druiven cadeau hebben gegeven aan de buurmannen naast ons die toch nogal graag met ons wilde praten. Om twaalf uur was er niks bijzonders. Alleen was er om de tien minuten een immense knal dat je er steeds weer van schrok, ik had vuurwerk nooit zo ervaren. We vervolgde onze weg door de straten met onze traditie, champagne.
Een glinsterende cocktailbar, La Boga. Galmende Flamenco, prachtige gazellen die rond galoppeerde op nog mooiere hakken en gladde hersenloze Sevilliano’s vulde de zaal. Ik danste de druiven eruit en voelde mij onbegrepen. Ik verbaasde me over de sfeer, de VIP tafels waar we absoluut niet om heen mochten dansen, de afstandelijkheid van de mensen. De vrouwen waren nep en koud, de mannen arrogant en breed. Het deed me niks, er hing een vage sfeer en het lukte me niet om contact te leggen. Ik ging mij af sluiten en dacht aan mijn dorp, waar ik iedereen omarm en zij mij.
We besloten op het hoogtepunt weg te gaan, Ray had ontbijtdienst.
1 jan, het water twinkelt op Plaza Espana. De zon schijnt, paarden galopperen en ik leef. Ik zit stil en denk heel even dat het moment ook niet meer verandert.
Besito,
Florita.
Ik zit in de trein, huizen en droge vlaktes schieten langs mij heen. Ik houd mijn ogen open, totdat ik al mijn spullen heb beschermd in mijn handen. Wanneer ik denk dat ik slaap word ik hiervan uit de droom geholpen door ‘Sevilla Santa Justa la ultima parada’. Daar sta ik, in mijn nieuwe avontuur die nog dichterbij is dan ik mij gerealiseerd had.
De zon is er vandaag ook bij op oudjaarsdag. Ik loop naar de bushalte waar mensen zitten, staan of zenuwachtig de ene na de andere sigaret oproken. Ik ben onbekend, in Sevilla. Ik vraag waar ik heen moet als ik lekker wil ontbijten en waar het leuk is om rond te dwalen. Meerdere mensen willen mij helpen, ik ben nog steeds in Andalusië.
Ik stap de genoemde bus in waar het overvol is. Ik arriveer op een volgeplakt plein met winkels en mensen, net waar ik geen zin had. Ik baan mij door de drukte op zoek naar leuke lieve straatjes die ik zal begroeten. Ik hoor een stem van een oude vrouw die ik in Rome had gesproken: ‘if you want to know a big city, you have to go behind the famous places, behind behind’ met een zwaar Italiaans accent. Ik hoorde die woorden galmen door mijn hoofd, ik maakte sprongen door de steegjes verder en verder van bekende plekken. Hoe onbekender hoe beter. Totdat ik word omringd door Sevilianen, ateliers, vintage winkeltjes en tapas barretjes. Ik ben er, ik ben in Sevilla. Ik ruik haar, ik bewonder haar en ze is overweldigend.
Ik moet iets bekennen, ik kan je niet leren kennen in deze korte tijd. Maar ik beloof je dat ik terugkom. Ze vindt het niet erg, ze geeft aan dat ik alle tijd heb en dat ze mooier is als je haar met geduld ontdekt, dan zou ze pas echt de indruk maken die ze wilt achterlaten.
Het is alweer vier uur. Mijn volgende bestemming is het Alfonso hotel waar Ray werkt. Ik was te ver verdwaald dat ik een taxi moest nemen, toen ik aangaf naar het Alfonso hotel te moeten dacht hij dat die iemand anders voor zich had. Ik gaf meteen aan dat ik diegene niet ben, de Starwood Priviliged Guest. Hij lachte en kwam al wat losser, hij zweefde over de wegen en vertelde me alles over de stad, haar geschiedenis, haar charme en haar gemis. Hij genoot van het feit dat ik hem verstond en dat ik niet de rijke Amerikaanse was.
Een gebruinde ken pop deed de taxi deur open en verwelkomde mij in zijn paleis. Bedankt meneer ik ben alleen geen Starwood Priviliged Guest, hij vond het niet erg maar zijn attitude veranderde in minder dan een seconde. De receptionist had zijn monoloog ook al prachtig opgelezen, ook hem moest ik teleurstellen dat ik geen member ben. Daar stond ik, in een heel groot paleis vol met rijke Amerikanen en Fransen. Het deed me denken aan Disney, als kind weet je ook dat onder Micky en Pluto waarschijnlijk een grimmige fransman zit, maar toch geniet van je hun spel.
De dag verloopt anders dan oudejaarsdag zich tot nu toe voor heeft gedaan in mijn leven; de straten rustig, families samen en vuurwerk was niet aanwezig.
Het was half twaalf we rende met de druiven die in de aanbieding waren en een fles champagne richting de Kathedraal waar het allemaal zou gebeuren. Rond twaalf uur stonden we op de genoemde plek met duizend andere toeristen. Iedereen had speciaal de druiven geteld en precies twaalf in een plastic beker gedaan, ik vond dit komisch. Ik propte er zoveel mogelijk in mijn mond totdat ik vol zat en deed een wens, ik hoop dat die uitkomt. Uiteindelijk zaten we zo vol dat we de druiven cadeau hebben gegeven aan de buurmannen naast ons die toch nogal graag met ons wilde praten. Om twaalf uur was er niks bijzonders. Alleen was er om de tien minuten een immense knal dat je er steeds weer van schrok, ik had vuurwerk nooit zo ervaren. We vervolgde onze weg door de straten met onze traditie, champagne.
Een glinsterende cocktailbar, La Boga. Galmende Flamenco, prachtige gazellen die rond galoppeerde op nog mooiere hakken en gladde hersenloze Sevilliano’s vulde de zaal. Ik danste de druiven eruit en voelde mij onbegrepen. Ik verbaasde me over de sfeer, de VIP tafels waar we absoluut niet om heen mochten dansen, de afstandelijkheid van de mensen. De vrouwen waren nep en koud, de mannen arrogant en breed. Het deed me niks, er hing een vage sfeer en het lukte me niet om contact te leggen. Ik ging mij af sluiten en dacht aan mijn dorp, waar ik iedereen omarm en zij mij.
We besloten op het hoogtepunt weg te gaan, Ray had ontbijtdienst.
1 jan, het water twinkelt op Plaza Espana. De zon schijnt, paarden galopperen en ik leef. Ik zit stil en denk heel even dat het moment ook niet meer verandert.
Besito,
Florita.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
