Huisje Boompje Beestje

Hola Linda’s!

Ik begin steeds meer te nestelen hier in het Zuiden van Spanje. Het verbaasd me hoe snel een mens zich aanpast. Ik zit nu met een jas en een wollentrui aan omdat het 23 graden is. In Nederland hadden de stranden al geen lucht meer kunnen happen van de massa en waren jassen en lange broeken al ingewisseld voor shorts en bikini topjes.

Na wat gedwarrel door de straten heb ik mijn muzikale oor gevolgd en zit ik nu bij een Zumeria tussen de sinaasappelbomen genaamd: el Arbolita - boompje. De tent is dan immers ook net zo klein als een boompje, de langwerpige tent mondt uit in bakken vers fruit en een slanke man die je met een brede lach verwelkomt. Het enige wat je hoort is zachte Jazz met wat Spaanse kreten en het constante gehak van een mes in het verse fruit.

De man staat op zelfgemaakte sandalen en een linnen overal aan tevreden in zijn boompje sapjes te maken. Bij het bestellen van een zumo zie je huiselijke apparatuur tevoorschijn komen ( die je in Nederland op Koninginnedag op een kleedje ziet liggen) op zijn dooie gemakje creëert hij een sapje naar jouw wens. De prijzen zijn weer onrealistisch en de smoothie en veggie barretjes eigenaren uit Amsterdam zijn opeens neppe oplichters. Met mijn sapje en zelfgemaakte peren cake ga ik onder een arbo zitten en laat het straatbeeld zijn werk doen.

Ik geniet van de rust die deze stad uitstraalt en verbaas me over de kleurrijke omgeving. Ik denk aan mijn shift die op me zit te wachten: De hele avond achter een kar aan rennen om rijke mensen te voorzien van handdoeken en overbodige luxe. Dat ik weer van de ene Amerikaanse pop die haar gordijnen niet zelf wilt sluiten naar een norse Franse man moet rennen die een extra kussen nodig heeft voor zijn hond die al veel te lang op een stoel heeft moeten liggen. Ik ren door het hotel om alle gasten te voorzien van de laatste service van de dag.

Wat mij opvalt is dat geld mensen verpest. Ik weet dat ze mij elke dag een onterechte afwijzende blik geven als ik bezweet bij ze aanklop, maar mijn collega’s en ik zijn wel optimaal gelukkig wanneer zij hun roomservice ontbijt laten staan. Wij dansen op de muziek die galmt door de gangen waar zij nors en geïrriteerd doorheen lopen omdat ze constant ruzie hebben met hun lopende portemonnee. Wanneer ik bij ze aanklop zie ik een enkeling die verlangt naar een gesprek omdat er al zolang geen lief woord in de kamer is gevallen. Als ik weg wil lopen na wat simeple woorden gewisseld te hebben vragen ze altijd naar mijn naam en leggen een briefje neer met wat geld. Ik ben een schoonmaker geen psycholoog maar als ik dan toch vijf-sterren service wil verlenen, wil ik best een luisterend oor zijn.

Ik zie de ene ongelukkige ziel na de andere en de kamers zijn bepakt met zooi en onnodig materiaal.

Ik voel me een gedachte rijker, ik voel me zoveel rijker dan hen.

Beso,

Floralita.